Memory Triggers
Within a hail of information about what is going on the contemporary art stage, what really troubles me, as a creator of pictures, is whether my works are a means to an aesthetic, mental and moral purification, rather than a novelty in the material I decide on using.
The power of painting is not confined in two or three dimensions, in the colour-paste or the light. This is why I am not at all troubled about whether or not it is contemporary to paint on an easel, a computer or any other contemporary medium.
What really matters is for what I have conceived to find the best vehicle to get realized in the best possible way, since the painter himself has now a huge variety of mediums to choose from.
I believe that a work of art is not defined simply by its patent, but is rather screened through the pulse of the emotional tensions it evokes, and through the wealth of meanings and mental processes it overtly or secretly holds inside. For, ever since its birth, a work functions as a living body: the stronger the body is, the longer it lasts through time. As a living organism, and in its very own metaphysical manner, it has the capability of channeling its energy to the viewer.
Several times this energy is so powerful that it may be passed on to the viewer even without his consent.
The work has its own power and when it is a real work of art, it doesn’t ask the viewer. It stimulates him, it needles him positively or negatively, with no regard for the consequences it may bring about to the art-lover, the historian, the critic, the artist and even its own creator.
From then on, the theory developing around art is actually the human need to define and comprehend his creation, the quality of his creation, the limits of his creativity and of his own nature.
I am not in the least interested in a kind of art simply playing a decorative role, or one that stands out within its own ugliness, without ever connoting anything at all, or one consumed within its own eccentricity.
Post modernism is signaling the reasonable spreading of the power of the Market through the whole spectrum of cultural production, according to David Harvey.
In an era characterized by the domination of technology, the inexhaustible bombing of pictures, the multiplication of the flow of real time, the mass consumerism and the fear towards differentiality, I felt the need to focus my attention on the particular identities of the people whom I run into in my everyday life, and to depict them.
In this European juncture, when the human existence is crushed within a post modern convention as well as within the decline of urban culture, I focus on the values of human relations, from where springs the special personality of each and the significance of the simple everyday life.
The human figures in my compositions have a rather symbolic than representational character. I wish to put the accent on not just the uniqueness of each person or of the group of people depicted, but also on the spiritual, the mental and the social occasion they are on. It is like dipping within their souls, trying to understand them, to render visible all those invisible aspects, hidden behind their looks.
The depiction of the figure is a complex whole. It withholds the real identity of the person depicted, what the person depicted symbolizes for the viewer, what it reflects to the artist and what the whole work finally expresses. This is why portraits have their own special relation with time.
Mathematical analysis also characterizes the present unit of my works, however now I am trying to guarantee its equal relation with the human figure. It’s a conversation between Maths and the expressiveness of a portrait, between colour and charcoal, between the charming hues of grey. Vertical, horizontal and slant lines, resulting from mathematical calculations, create a false perspective, changing the focal point of the developing picture drawn on the easel.
As the arts and the creators’ visions intersect, I quote the phrase of a film-maker and poet, Andrei Tarkofsky: “A work of art oughts to negotiate the harmony among human relations, between art and life, between time and history.”
My only goal for the time being is the harmonious co-existence of reason and emotion.
Natasha Metaxa
Artist
Memory Triggers / Εναυσμα Μνήμης
Μέσα σε έναν καταιγισμό από πληροφορίες σχετικά με το τι συμβαίνει στη σύγχρονη εικαστική σκηνή, σαν δημιουργός εικόνων αγωνιώ περισσότερο ώστε τα έργα μου να είναι ένα μέσο αισθητικού, ψυχικού και ηθικού εξαγνισμού, παρά μια καινοτομία ως προς το μέσο που θα χρησιμοποιήσω.
Η δύναμη της ζωγραφικής δεν περιορίζεται σε δύο ή τρεις διαστάσεις, ούτε σε πάστα, φως, ή οποιοδήποτε υλικό.
Για αυτό τον λόγο δεν αγωνιώ σχετικά με το αν είναι σύγχρονο ή όχι να ζωγραφίζεις σε τελάρο ή σε υπολογιστή, η σε οποιοδήποτε σύγχρονο υλικό.
Αυτό που έχει σημασία είναι η σύλληψη που έχω, να βρει το καταλληλότερο μέσο για να πραγματωθεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, μια και ο ζωγράφος έχει πλέον αφθονία στην επιλογή των μέσων.
Νομίζω πως ένα έργο τέχνης δεν προσδιορίζεται απλά από την «ευρεσιτεχνία» του αλλά κοσκινίζεται μέσα από τον παλμό των συναισθηματικών εντάσεων που προκαλεί και από τον πλούτο των νοημάτων και των νοητικών διεργασιών που φανερά ή μυστικά εμπεριέχει στο σώμα του. Γιατί ένα έργο από τη στιγμή που γεννιέται λειτουργεί σαν ένα ζωντανό σώμα. Όσο πιο δυνατό είναι αυτό το σώμα, τόσο πιο πολύ αντέχει στο χρόνο. Σαν ζωντανός οργανισμός με ένα δικό του μεταφυσικό τρόπο έχει τη δυνατότητα να διοχετεύει την ενέργειά του στο θεατή.
Πολλές φορές είναι τόσο ισχυρή αυτή η ενέργεια που διαθέτει που μπορεί να τη μεταδώσει στο θεατή χωρίς ο ίδιος να έχει συγκατατεθεί.
Το έργο έχει τη δική του δύναμη και όταν είναι πραγματικό έργο τέχνης δεν ρωτάει το θεατή. Τον ερεθίζει, τον κεντρίζει θετικά ή αρνητικά αδιαφορώντας για τις συνέπειες που θα προκαλέσει στον φιλότεχνο, στον ιστορικό, στον κριτικό, στον καλλιτέχνη και στον ίδιο το δημιουργό του.
Η θεωρία που αναπτύσσεται γύρω από την τέχνη είναι η ανάγκη του ανθρώπου να προσδιορίσει και κατανοήσει το δημιούργημά του, τα όρια της δημιουργικότητάς του και την ίδια του τη φύση.
Δεν με αφορά η τέχνη που παίζει απλά ένα διακοσμητικό ρόλο, ή εκείνη που φαντάζει μέσα στην ασχήμια της, χωρίς να υποδηλώνει τίποτα, η ακόμα εκείνη που καταναλώνεται μέσα στην πρωτοτυπία της.
Να μην ξεχνάμε ότι ο μεταμοντερνισμός σηματοδοτεί την λογική επέκταση της δύναμης της αγοράς σε όλο το φάσμα της πολιτισμικής παραγωγής όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο David Harvey.
Σε μια εποχή που χαρακτηρίζεται από την κυριαρχία της τεχνολογίας, του αστείρευτου βομβαρδισμού με εικόνες, τον πολλαπλασιασμό της ροής του πραγματικού χρόνου, του μαζικού καταναλωτισμού και του φόβου απέναντι στην διαφορετικότητα, ένιωσα την ανάγκη να εστιάσω την προσοχή μου στις ιδιαίτερες ταυτότητες των ανθρώπων. Θέλησα απεικονίσω την αίσθηση που μου αφήνουν καθώς διασταυρώνομαι μαζί τους, την ανάμνηση τους.
Σε αυτή την Ευρωπαϊκή συγκυρία όπου η ανθρώπινη υπόσταση συνθλίβεται μέσα στη μεταμοντέρνα συνθήκη και στην παρακμή του αστικού πολιτισμού, επικεντρώνομαι στις αξίες των ανθρώπινων σχέσεων, εκεί όπου αναδύεται η ξεχωριστή προσωπικότητα του καθενός και η σημαντικότητα της απλής καθημερινής ζωής.
Οι ανθρώπινες φιγούρες των συνθέσεων μου έχουν περισσότερο συμβολικό παρά αναπαραστατικό χαρακτήρα. Επιθυμώ να κάνω αισθητή όχι μόνο την μοναδικότητα του κάθε ατόμου ή της ομάδας των ανθρώπων που απεικονίζονται, αλλά και την πνευματική, την ψυχική και κοινωνική περίσταση στην οποία βρίσκονται.
Είναι σαν να κάνεις βουτιά μέσα στην ψυχή τους, να προσπαθείς να τους καταλάβεις, να κάνεις ορατές εκείνες τις αόρατες πλευρές που κρύβονται πίσω από τα βλέμματα τους .
Η απεικόνιση της φιγούρας είναι ένα πολύπλοκο σύνολο. Εμπεριέχει αυτά που συμβολίζει ο απεικονιζόμενος στον θεατή, αυτά που αντανακλά στο καλλιτέχνη και αυτό που τελικά εκφράζει το όλον του έργου.
Γι αυτό τον λόγο τα πορτρέτα έχουν την δική τους σχέση με τον χρόνο.
Η μαθηματική ανάλυση χαρακτηρίζει και αυτή την ενότητα των έργων μου, όμως τώρα προσπαθώ να εξασφαλίσω την ισότιμη σχέσης της με την ανθρώπινη φιγούρα. Είναι μια συνομιλία ανάμεσα στα μαθηματικά και την εκφραστικότητα ενός πορτραίτου, ανάμεσα στο χρώμα και στο κάρβουνο , στις γοητευτικές αποκλίσεις του γκρίζου.
Κάθετες, οριζόντιες και πλάγιες ευθείες, αποτέλεσμα μαθηματικών υπολογισμών, δημιουργούν μια ψευδή προοπτική που αλλάζει το σημείο θέασης της εξελισσόμενης εικόνας που ζωγραφίζω πάνω στο τελάρο.
Μοναδικός μου στόχος προς το παρόν παραμένει η αρμονική συνύπαρξη της λογικής και του συναισθήματος.
Νατάσα Μεταξά
Ζωγράφος
