Angels
Natasha Metaxa paints the world according to her feelings and attitude towards it and not according to its factual state. This means that the idea of her painting is not the result of dried analysis and endless research, that many times “blur” the artist, but a “place” where reformed objects and figures are led to a ‘truth” which is undeniable.
Thus, while in these works two conflicting elements of life are featured, (the visible and the invisible or, if you wish, the perceptible and the extra-sensory perception or according to the terms of art the realistic and the surrealistic), we feel the result of their reconciliation as something real, on the basis that it stems from the senses.
The passage, from the invisible to the visible notion, is not a simple adventure. This becomes evident from the basis that all the effort is inscribed in the bodies and faces of Natasha’s Angels, who, skillfully weaves their picture, till the moment, that this passage comes to light with the necessary clarity on the transparency, as the philosopher sorts out his thoughts on the invisible surface of his mind, so that he “travels his “Idea”, as elixir.
This transparent canvas resembles an “opening” which is the result of the conflict of three sentimental vectors: the Need, the Painter, the Viewer/ Observer. An “opening”, both from and towards life, as a decisive element, in order to conceive the necessity of the artist’s thought, who balances on the sensitive line of Nature.
Therefore, the Angels, being the carriers of universal messages, pleasant or not, within the diaphanous world of the painter, are rendered messages, hushing or flying above the cities, in luminous intervals, speculating or being asleep in the ethereal world, so that in some moments, perhaps, we think that all of us, or each of us separately, are members of the extra-sensory world of angels, and that sometimes, even, when we don’t understand it, we carry messages and other mentalities, which determine the significant notions of love and solidarity.
No doubt that, this hypothesis would be agreeable to all, especially those who have absolute faith in the art and think of a way of life totally different from the one that the civilized know, not to mention these people will go to great lengths in order to make it in life, even if it’s necessary to sink in the art.
With the same significance, when seeing the work of N. Metaxa, the world that is revealed is inundated with positive and hopeful messages, vital for the contemporary reality. Not because the painter arrogantly and selfishly wishes to believe it, but because she feels that by coming closer to the insight of the “opening”, which is a beautiful present, we can exist either being submerged or floated in this beauty.
Tzermias Konstadinos
Author
Οι Άγγελοι
Η Νατάσα Μεταξά ζωγραφίζει τον κόσμο όπως τον νιώθει και όχι όπως είναι. Αυτό σημαίνει ότι η ιδέα της ζωγραφικής της δεν είναι αποτέλεσμα αφυδατωμένης ανάλυσης και ατέρμονης έρευνας, που πολλές φορές «τυφλώνουν» τον καλλιτέχνη, αλλά ένας «τόπος» όπου πράγματα και άνθρωποι αναμορφούμενοι οδηγούνται προς μια «αλήθεια» αναντίρρητη.
Έτσι, και ενώ σε αυτούς τους πίνακες αντιπαρατίθενται δύο σημαντικά στοιχεία της ζωής (το ορατό και το αόρατο η αν επιθυμείτε, το αισθητό και το υπερ-αισθητό ή σύμφωνα με τους όρους της τέχνης το ρεαλιστικό και το υπερρεαλιστικό) το αποτέλεσμα της συνδιαλλαγής τους, το αισθανόμαστε πιο πραγματικό και από την κατά γράμμα αλήθεια – καθότι άρχεται από τις αισθήσεις και στοχεύει σε αυτές.
Το «πέρασμα» από το αόρατο, στο ορατό, δεν είναι μια απλή περιπέτεια. Κι αυτό φαίνεται από το γεγονός ότι η όλη προσπάθεια είναι εγγεγραμμένη στα σώματα και στα πρόσωπα των Αγγέλων της Νατάσας Μεταξά, η οποία με δεξιοτεχνία υφαίνει την εικόνα τους έως ότου αυτή να φανερωθεί με την αναγκαία σαφήνεια, πάνω στην διαφάνεια, όπως ο φιλόσοφος ταχτοποιεί τις σκέψεις του πάνω στην αόρατη επιφάνεια του νου του, για να «ταξιδεύσει αποκαλυπτόμενη» την Ιδέα του, ως ελιξίριο.
Αυτός ο διαφανής καμβάς προσομοιάζει με ένα «άνοιγμα» το οποίο είναι αποτέλεσμα της σύγκρουσης τριών συναισθηματικών διανυσμάτων: της Ανάγκης, του Ζωγράφου, και του Θεατή. Ένα «άνοιγμα» από και προς την ζωή, ως στοιχείο καθοριστικό για να καταλάβουμε την αναγκαιότητα της σκέψης του καλλιτέχνη ο οποίος ισορροπεί πάνω στη ευαίσθητη γραμμή της Φύσης.
Γι’ αυτό οι Άγγελοι ως μεταφορείς συμπαντικών μηνυμάτων, ευχάριστων η όχι, μέσα στον διάφανο κόσμο της ζωγράφου, καθίστανται και οι ίδιοι μηνύματα, σιωπώντας, η πετώντας πάνω από πόλεις, μέσα σε φωτεινά διαστήματα, συλλογιζόμενοι, η κοιμώμενοι, μέσα στον κόσμο του διάφανου, έτσι ώστε κάποιες στιγμές, ίσως σκεφτούμε ότι όλοι εμείς, ή ο κάθε ένας από εμάς ξεχωριστά, είμαστε μέλη αυτού του υπερ- αισθητού κόσμου των αγγέλων, και πως κάποιες φορές, ακόμη και όταν δεν το καταλαβαίνουμε, μεταφέρουμε, μηνύματα και άλλα σημεία που καθορίζουν τις έννοιες της αγάπης και της αλληλεγγύης.
Καμιά αμφιβολία ότι αυτή η υπόθεση θα ήταν αρεστή στον Vincent Van Gong, ο οποίος έχοντας απόλυτη πίστη στην τέχνη, γράφει πως επιθυμεί να κάνει τον θεατή να σκέπτεται ένα τρόπο ζωής ολότελα διαφορετικό από αυτόν που ξέρουμε εμείς οι πολιτισμένοι, και πως θα τα καταφέρει ακόμη κι αν χρειαστεί να βουλιάξει μέσα σε αυτόν.
Με αυτήν την έννοια όλος αυτός ο κόσμος που αποκαλύπτεται βλέποντας τα έργα της Ν. Μεταξά, είναι πλήρης θετικών και ελπιδοφόρων μηνυμάτων. Όχι επειδή εκείνη αλαζονικά και εγωιστικά επιθυμεί να πιστεύει αλλά γιατί νιώθει ότι ο μόνος ίσως τρόπος για να ζήσουμε με την γνώση αυτού του « ανοίγματος», δηλαδή σε ένα ωραίο παρόν, είναι να υπάρξουμε, καταδυόμενοι η αναδυόμενοι μέσα σε αυτήν την ωραιότητα.
Τζερμιάς Κωστής
