«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ»
Το κίνητρο για να φτιάξω ένα έργο εμπεριέχει πάντοτε δύο στοιχεία.
Το ένα είναι το μήνυμα που θέλω να επικοινωνήσω και το δεύτερο ο τρόπος με τον οποίο θα το φτιάξω να αποτελεί μια αισθητική πρόταση, αναζήτηση.
Νομίζω ότι στη ζωγραφική συμβαίνουν τα ίδια πράγματα όπως και στη ζωή. Όταν η λογική και το συναίσθημα συνοδοιπορούν είμαστε ευτυχείς. Δηλαδή είναι μεγάλη η ικανοποίηση που νιώθω όταν η αισθητική λύση που βρίσκω ικανοποιεί τόσο την σχεδιαστική και χρωματική οργάνωση της ζωγραφικής επιφάνειας όσο και το νόημα του έργου.
Συνήθως πηγή έμπνευσης μου αποτελούν σκέψεις, βιώματα και μνήμες.
Με απασχολεί πολύ η έννοια της μνήμης, ως ανθρώπινη κατάσταση, πως εγγράφονται τα βιώματα μας, πως τα διαχειριζόμαστε, τι μας αφήνει η αύρα των άλλων. Έτσι το περιεχόμενο των έργων είναι μνήμες που προσπάθησα να οπτικοποιήσω, να τους δώσω υπόσταση ζωγραφίζοντας τις. Κάποιες από αυτές τις μνήμες έχουν υπάρξει έτσι όπως παρουσιάζονται, άλλες φορές όμως στοιχειοθετούνται για να δηλώσω κάτι συγκεκριμένο.
Το «Κυριακάτικο τραπέζι» το εμπνεύστηκα από την ανάγκη μου να μιλήσω για την σημασία των συνευρέσεων στα φιλικά και συγγενικά σπίτια.
Παλιά ανοίγαμε τα σπίτια μας και κάναμε τραπεζώματα με πίτες και κοκκινιστά. Θυμάμαι οι γονείς μου να με υποχρεώνουν να παραβρεθώ σε τέτοιες συνάξεις που εγώ βαριόμουν γιατί ένιωθα ότι δεν είχα να μοιραστώ πολλά με τους συνδαιτυμόνες.
Τώρα όμως συνειδητοποιώ ότι σε αυτές τις Κυριακάτικες ως επί το πλείστον μαζώξεις δεν πέρναγα και τόσο άσχημα. Πάντα έβρισκα κάτι να μοιραστώ με τους φίλους και τους συγγενείς και ανακάλυπτα ότι αν και είχαμε διαφορετικές αντιλήψεις η συνδιαλλαγή κατά την διάρκεια του γεύματος μας έφερνε πιο κοντά και ας διαφωνούσαμε. Με άλλα λόγια το «τραπέζι» μας έβαζε στην διαδικασία να εστιάσουμε σε αυτά που μας ενώνουν και όχι σε αυτά που μας χωρίζουν.
Η νοοτροπία που καλιεργείται από τις σύγχρονες κοινωνίες είναι ιδιαίτερα ανταγωνιστική και μας εκπαιδεύει ακριβώς να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που διαφέρουμε από τους άλλους και η ιστορία έχει κατεπανάληψη δείξει ποιοί ωφελούνται από τέτοιες τακτικές.
Στο «Κυριακάτικο τραπέζι» οι άνθρωποι είναι σοβαροί, χωρίς να επικοινωνούν ιδιαίτερα μεταξύ τους. Το τραπέζι όμως αν και άδειο αστραποβολά, λάμπει με το δικό του φως σαν ήλιος. Το χρυσό του χρώμα έρχεται σε αντίθεση και τονίζει τους γκρίζους ανθρώπους που όχι μόνο περιτριγυρίζουν το τραπέζι αλλά επίσης το στηρίζουν με τα πόδια και τα σώματα τους. Αν μετακινηθεί κάποιος το τραπέζι θα «γλυστρήσει, θα φύγει», για αυτό του έχω δώσει μια ιδιόμορφη προοπτική.
Υπάρχει μια διάχυτη έλλειψη επικοινωνίας και απομόνωσης μεταξύ τους και στα πρόσωπα τους διακρίνεται μια αμυδρή θλίψη. Τα παιδιά εκφράζουν την τρυφερότητα τους παίζοντας με το σκυλάκι, ο έφηβος αναζητά την επικοινωνία διαμέσου του κινητού του αλλού, μακριά απο τους παρευρισκόμενους, μια γυναίκα- με μητρική παρουσία- γαλήνια προσφέρει το φαγητό και ο γηραιότερος που κάθεται στην κορυφή του τραπεζιού υψώνει το ποτήρι του στους συνδαιτυμόνες.
Η μοναδική φιγούρα που έχει ένα ελαφρύ μειδίαμα, είναι αυτή που κοιτά τον θεατή κατάματα και του απευθύνεται σηκώνοντας το ποτήρι υποδειλώνοντας «στην υγειά σας».
Σε αυτό το έργο ήθελα να εκφράσω την έννοια της απώλειας, αλλά συγχρόνως και της ελπίδας όταν υπάρχει προσωπική βούληση.
Νατάσα Μεταξά
Ζωγράφος